Wintertijd is herhalingstijd. Vandaag ging ik op herhaling in het wandelgebied Pietersheim in het Nationaal Park Hoge Kempen.
Gegevens:
Afstand: 16,31 km. De route is volgens de kaart 14,8 km., de afstand van de verbindingsroute wordt niet vermeld, maar die kan heen en terug onmogelijk 1,51 km. zijn, zeker niet als je zoals ik deed een stuk afsnijdt. Dus ofwel was mijn GPS mis, ofwel de gegevens op de kaart, of beide.
Bewegwijzerd? Ja (in beide richtingen). Ik volgde de rode route (rode driehoek) en de bruine verbindingsroute (bruine x) erheen vanaf mijn vertrekpunt (alhoewel: ik heb enkele meters gesmokkeld door mij vanaf het parkeerterrein tussen de struiken door naar de N77 te begeven).
"Bron": wandelkaart Pietersheim van het Regionaal Landschap Kempen en Maasland, rechtstreekse link naar de kaart: hier klikken.
Start- en eindpunt: De rode route komt niet langs toegangspoort Pietersheim (bij de burchtruïne). Als je daar zou vertrekken kan je alleen via enkele andere routes de rode route bereiken. Reken in dat geval op 2,9 km. (volgens de kaart) extra voor een enkele reis. Wegens de korte dagen koos ik daarom voor een vertrek op de parkeerplaats bij het St.-Barbaraziekenhuis langs de Bessemerstraat (N77) in Lanaken. Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: lijn 45 (ritten naar/vanuit Maastricht) bedient de halte Lanaken ZOL Campus St.-Barbara. Vanaf daar kan je – als ik het goed gezien heb – via een onofficieel paadje rechtstreeks naar de rode route begeven.
Aard van de wegen: bijna voortdurend bergop en bergaf, maar de hellingen zijn ofwel geleidelijk, ofwel kort; naar schatting net iets minder dan 2 km. bestaat uit verharde weg, de rest zijn bos- en heidepaden of grindweg.
Verslag:
Het eerste stuk van de route loopt door het bos, waarbij ik slechts twee keer heel even langs een open stuk wandelde. Even kwam ik langs een (of waren het er nu twee – dat geheugen …) bungalow in het bos. Een eind verder raakt de route even de rand van een uitgestrekt open gebied met akkers, weiland en verderop bebouwing, maar dan wandelde ik weer verder door het bos en wat verder langs de rand van een heideveld. Na nog een ommetje door het bos kwam ik weer aan de grote open vlakte. Nu moest ik het bos verlaten en dan volgde het saaiste en vervelendste deel (naar schatting ongeveer 1,5 km.) van mijn tocht. Dat gaat langs en door het Zutendaalse gehucht Bessemer (ook wel Besmer), tussen de huizen en even langs de relatief drukke N77. Gelukkig duikt de route dan weer het bos in. Een flink stuk verder komt het mooiste stuk van de route, de Vallei van de Zijpbeek (Ziepbeek),
een nat heidegebied met daarin de bron van de Zijpbeek. Ik wandelde vooral langs de rand van het gebied zodat ik tussendoor ook even door de bosrand moest. De rest van de route gaat helemaal door het bos. Ik moest wel nog even langs de verbindingsweg Rekem – Bessemer wandelen (gelukkig kon ik daar gebruik maken van het van de weg gescheiden dubbelrichtingsfietspad). Naar het einde toe is de route een tijdje sterk golvend: in trapjes beklom ik de steilrand van het Kempens Plateau en doordat de paden wat kronkelen ging het af en toe even weer naar beneden. Na nog een ommetje door de bossen rond het ziekenhuis bereikte ik weer mijn beginpunt.
Conclusie:
****, wel nipt. Pluspunten: op een stuk na amper bebouwing, heel veel onverharde wegen, mooie bos- en heidegebieden. Minpunt: de doortocht door het gehucht Bessemer, het verkeerslawaai van de N77.