Deze keer wandelde ik weer in de Belgische Eifel, met name in en vooral rond Manderfeld (een deelgemeente van Büllingen). Onderweg herkende ik enkele stukken die ik in januari al bewandelde, zij het in heel andere omstandigheden.
Gegevens:
Afstand: 20,4 km.
Bewegwijzerd? Ja, met een groene rechthoek. Over het algemeen is de bewegwijzering heel goed, maar op drie of vier punten ontbreekt ze of lijkt ze te ontbreken.
"Bron": wandelkaart Rund um den See von Bütgenbach van het NGI i.s.m. de Tourismusagentur Ostbelgien en de plaatselijke toeristische diensten.
Start- en eindpunt: bij de kerk van Manderfeld (en daar zijn vooralsnog geen straatnamen). Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: Manderfeld wordt bediend door een heel erg beperkt aantal ritten van TEC-buslijnen 401 en 746 en alleen door de week; hetzelfde geldt voor de andere plaatsen op de route.
Aard van de wegen: heuvelachtig, zowat nergens is het echt vlak, het varieert van vals plat tot nogal steile hellingen (zonder dat het extreem wordt en de echt steile stukken zijn nooit echt heel lang); vrij veel verharde wegen, afgewisseld met grindwegen en onverharde weggetjes.
Indrukken over de route/het landschap:
Het eerste deel van de route bracht me van de bebouwde kom van Manderfeld naar het gehucht Afst. Het traject ging (na de huizen) vooral tussen weilanden (gelukkig met hier en daar bomen en struiken en soms zijn de weides verruigd) en ook wel even bos (op de dalwand van de Our). Van Afst was het niet zo ver naar Berterath en evenmin ver naar Hüllscheid, de volgende gehuchten op de route. Ook nu weer stapte ik tussen graslanden (af en toe verruigd) afgewisseld met bomen en struiken. Voorbij Hüllscheid wandelde ik na nog een stukje tussen de graslanden, het bos in. De route voerde me door het bos (waarbij ik via een klein viaduct de Vennbahn, een voormalige spoorlijn en nu fiets- en wandelpad, overstak)
naar Losheimergraben (het laatste stuk langs een N-weg). Dit is een kleine woonkern zodat ik snel terug in het bos was. Toen ik een tweede keer de Vennbahn bereikte – deze keer moest ik er onderdoor – was ik weer even aan de rand van het bos, bij het gehuchtje Buchholz waar het voormalige station van Losheimergraben geweest moet zijn. Daarna vervolgde ik mijn weg weer door het bos, helaas over een verbindingsweg die weliswaar niet heel druk was – hetzelfde geldt voor zowat alle wegen in de streek – maar toch net te druk om aangenaam te wandelen. Bij het naderen van de eerste huizen van Lanzerath verliet ik het bos. De route ging verder tussen weilanden (al dan niet verruigd), afgewisseld met bomen en struiken. Twee keren wandelde ik nog door een klein bosje. Het allerlaatste routedeel voerde me – langer dan in het begin – door de bebouwde kom van Manderfeld terug naar het kerkje.
Conclusie:
8/10. Het is een vrij mooie route met afwisselend bos en open landschap (mooie uitzichten!) in een nogal rustige streek (niet te veel bebouwing). Er is een groot minpunt: te veel verharde wegen die weliswaar nooit heel druk zijn, maar soms toch te druk om aangenaam te zijn.