Ik eindig 2016 zoals ik het begonnen ben: met een stevige Ardennenwandeling, al had deze eindejaarswandeling geen avontuurlijke trekjes in tegenstelling tot mijn nieuwjaarswandeling. Ik wandelde in de uitgestrekte bossen (of het woud) ten noorden van Saint-Hubert. Mijn wandeling van vandaag, Bilaude (nr. 4 op de kaart), is eigenlijk een uitbreiding van de route die ik in november 2010 stapte.

Gegevens:

Afstand: 22,98 km, dat is inclusief een uitbreiding van ruim 1 km in/rond natuurgebied Fagne de Rouge Ponceau. Volgens de kaart zou de route (zonder uitbreiding) 20 km moeten zijn.

Bewegwijzerd? Ja, met een blauwe rechthoek en de bewegwijzering is uitstekend (d.w.z. je kan de route volgens mij gewoon zonder kaart volgen).

"Bron": wandelkaart Au Pays de Saint-Hubert van het NGI en het Royal Syndicat d'Initiative de Saint-Hubert.

Start- en eindpunt: volgens de kaart heet dat Carrefour du Sapin-Fi, maar dat is waarschijnlijk een officieuze plaatselijke naam want zo te zien is dat op geen enkele kaart terug te vinden. Vandaar een korte routebeschrijving: op de N89 (St.-Hubert – La Roche – Vielsalm) neem je de afrit naar het vliegveld, maar je rijdt weg van het vliegveld (komende van La Roche hou je dus de N89 links van je, komende van St.-Hubert rij je onder de N89 door), de parkeerplaats iets verder laat je links liggen en je rijdt verder het bos in over een redelijk verbrokkelde verharde weg tot je op een T-kruispunt uitkomt en dat is het fameuze Carrefour du Sapin-Fi; de straatnaam is Rue du Panorama. Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: in de verste verte komt er geen openbaar vervoer, tenzij ik me heel hard vergis.

Aard van de wegen: heuvelachtig zonder echt steile hellingen, maar de hellingen zijn soms wel heel lang; vooral halfverharde wegen (grind, veldkeien, …), afgewisseld met soms erg verbrokkelde asfaltwegen (waarbij ik me afvraag waarom men ooit midden in het bos de wegen heeft menen te moeten verharden), de uitbreiding door Fagne de Rouge Ponceau bestaat volledig uit een plankenpad (erg glad waar er geen kippengaas op ligt).

Indrukken over de route/het landschap:

Ondanks de lengte is dit weer een van die routes die ik gemakkelijk relatief kort kan samenvatten. Ik wandelde de hele tijd door het bos. Het is een nogal afwisselend bos waar naaldbomen (vooral sparren, maar ik zag bijvoorbeeld ook lorken) afgewisseld werden met loofbomen (vooral beuken of waren het haagbeuken?) en natuurgebied Fagne de Rouge Ponceau bestaat vooral uit eiken en berken met een ondergroei van bosbessenstruiken, varens en gras (pijpenstrootje?). Er zijn ook enkele open plekken. En het geheel wordt vervolledigd door verschillende beken en beekjes: soms wandelde ik geruime tijd langs de vallei ervan, soms moest ik ze gewoon een keer oversteken; het gaat dan om waterlopen zoals de Rau de la Doneuse, de Rau du Rabani, de Masblette of de Rau de Palogne.

Conclusie:

10/10. Een prachtige bosroute die toch afwisselend is. Enige minpunt: de wegen zijn breed tot heel breed en overal minimaal halfverhard.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Even fulmineren over de jacht … Voor wie in deze streek wil wandelen maar denkt af te wijken van de brede halfverharde of verharde wegen: bij de toegang tot verschillende paden stonden bordjes die expliciet de toegang verbieden (al vraag ik me wel af hoe rechtsgeldig die zijn). Voor de andere lijkt een impliciet verbod te gelden: de infoborden verboden de toegang door vermeldingen in de aard van dat wandelaars op de wegen/bewegwijzerde routes moesten blijven. Nu kan ik er zeker begrip voor opbrengen dat bossen of andere natuurgebieden soms deels ontoegankelijk zijn, al dan niet tijdelijk, om de flora en/of de fauna te beschermen. Maar mijn begrip houdt op als ik zie dat er in die niet toegankelijke gebieden jachtkansels e.d. staan. De officiële uitleg voor de toegangsverboden is ook het beschermen van de wilde dieren. En de officiële uitleg voor de jacht is dat die nodig zou zijn om sommige diersoorten te beheren. Maar eigenlijk dient die bescherming gewoon om meer dieren te kunnen oogsten natuurlijk. En dat beheren: er zijn maar zoveel dieren als er voedsel en rust- of schuilplaatsen zijn. Als dat er niet meer genoeg is, zullen er minder jongen geboren worden, zullen er minder jonge dieren de eerste winter overleven, enz. Dat is misschien wat kort door de bocht, maar grofweg komt het toch daar op neer. En wat schade door bijvoorbeeld everzwijnen betreft: schrikdraad is daarvoor een goede oplossing.

2016 zit erop, dus volgt hier mijn wandeljaaroverzicht. Maar ik wil beginnen met aan al mijn lezers het allerbeste voor 2017 te wensen, bijvoorbeeld veel wandelplezier ...

De cijfers:

Aantal wandelingen: 69 (2015: 65), dat is vier meer dan in 2015.

Totaal afgelegde afstand: 1.170,09 km (2015: 1.096,39 km), wat 73,7 km meer is dan in 2015. Dit is de afstand zoals die door mijn GPS geregistreerd is, mogelijk hier en daar gecorrigeerd (als de GPS te erge bokkensprongen maakte), zodat de geregistreerde afstand wel wat kan afwijken van de werkelijke afstand omdat GPS-toestellen geregeld ook wel afwijken.

Gemiddelde afstand per wandeling: 16,96 km (2015: 16,87 km), dat is dus bijna evenveel dan in 2015.

De langste wandeling: Dagstapper Hageven - Bergeijk - Borkel - Hageven op 19 maart, goed voor 25,67 km (2015: 25,49 km).

De kortste wandeling: Drie Eigen Neeritter - Ittervoort - Kessenichop 15 augustus, slechts 7,58 km (2015: 9,4 km).

Gemiddelde beoordeling: 8,12/10 (2015: 7,98/10), ik was dus iets vlugger tevreden of ik heb betere keuzes gemaakt.

De beste/mooiste routes:

Zoals vorig jaar lijst ik hier gewoon alle routes op die ik een erg subjectieve 10/10 gaf, in chronologische volgorde:

* De Semois en zijbeken, 1 januari;

* Vallei van de Franckenbach, 15 januari;

* Wandeling naar 'Le Boubou', 28 februari;

* Dagstapper Hageven-Bergeijk-Borkel-Hageven, 19 maart;

* Astenet-Kelmis, 26 maart;

* De rotsen van Sy, 21 mei;

* Oude steengroeven langs de Amblève(deels + verbinding), 4 juli;

* (7) Goutelle des Maques, (10) Gué des Brebis, (13) Tombeau du Chevalier, (6) Roche à l'Appel, 6 juli;

* Hoog boven de Maas, 9 juli;

* (71) Brunssummerheide, 13 augustus;

* Congo aan de Amblève, 27 augustus;

* Naar de rotsen van Marche-les-Dames, 17 september;

* Veluwezoom: Rozendaal-Terlet, via de Loenermark naar de Posbank, 1 oktober;

* Les sept Meuses, 7 oktober;

* La route des crêtes, 17 december.

* Bilaude, 31 december.

In 2015 scoorden 13 wandelingen 10/10, in 2016 waren er dat maar liefst 17, maar het is natuurlijk de gemiddelde score (zie hoger) die telt. Hofleverancier blijft de website Originele wandelingen in België (http://www.originelewandelingen.be/)met maar liefst negen topwandelingen.

De foto die je ziet is er een van een van mijn toppers van het jaar, een die - als ik het goed heb - niet bij het desbetreffende verslagje stond en evenmin op mijn fotopagina.

Mijn oorspronkelijke plan voor vandaag was een wandeling in de Antwerpse of Limburgse Kempen. Toen ik hoorde dat het zou gaan sneeuwen of al gesneeuwd had in de Ardennen terwijl het in de Kempen amper of geen sneeuw zou vallen, dacht ik dat een Ardennenwandeling een betere optie zou zijn. Vrijdagavond ging ik dan ook slapen in de veronderstelling dat ik in de Ardennen zou gaan wandelen. Maar toen ik vanmorgen wakker werd en zag dat er hier toch ook een sneeuwlaagje lag en ik hoorde dat het op de weg hier en daar toch erg gevaarlijk was, koos ik een wandeling dichter bij huis die al enkele keren op de planning gestaan had zonder dat het ervan kwam, met name de Dagstapper De Luysen – Stramproy – Stramprooierbroek – De Luysen. Veel paden had ik al minstens een keer eerder bewandeld vermits ik door de wandelgebieden St.-Maartensheide-De Luysen, Smeetshof en Wijffelterbroek en Stramprooierbroek stapte.

Gegevens:

Afstand: 26,67 km. Mijn bron heeft het over 24,3 km. Het verschil lijkt me wat groot om alleen aan GPS-afwijkingen toe te schrijven en ik ben ook amper van de route afgeweken.

Bewegwijzerd? De route volgt deels een GR (GR 561) en een LAW (is de Nederlandse versie van de GR, met name LAW 11), bewegwijzerd met de bekende rood-witte strepen; korte stukken volgen een streek GR, geel-rood gemerkt (al kan ik me niet zo direct herinneren die gezien te hebben) en delen zouden niet bewegwijzerd zijn, maar in de praktijk worden daar ofwel de plaatselijke routes van GrensPark Kempen~Broek gevolgd, ofwel de langeafstandswandeling (op de site met een spatiefout gespeld …) van het gelijknamige GrensPark.

"Bron": de website van Grote Routepaden, waar je de GPS-track van de route kan downloaden.

Start- en eindpunt: de Voorste Luysmolen, Luysenweg 2, Bocholt (let op: Google Maps situeert dat verkeerd, voor de juiste locatie op die site moet je Luysenstraat ingeven). Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: er lijkt in de ruime omgeving van het startpunt geen bushalte te liggen. Er zijn wel alternatieven: op de route ligt belbushalte Bocholt Kreyel, bediend door belbus 746 van De Lijn Limburg. En in Nederland passeert de route de bushalte Stramproy Julianastraat, bediend door de lijnen 74 en 790 (buurtbus, rijdt niet op zon- en feestdagen) van Arriva.

Aard van de wegen: vlak; grote delen zijn onverhard of halfverhard, maar er zitten ook enkele langere trajecten over verharde wegen tussen.

Indrukken over de route/het landschap:

Ondanks de lengte (het is mijn langste route van dit jaar tot nu toe …), kan ik deze tocht gemakkelijk vrij kort samenvatten. Ik wandelde afwisselend door landbouwgebied (velden, weilanden) (met (gelukkig) op veel plaatsen houtkanten, bomenrijen en bosjes), door de natuur (bos, broekbos, ruigte, …) en helaas ook wel tussen de bebouwing. Die bebouwing is af en toe verspreide, vaak agrarische - bebouwing die geregeld nogal industrieel aandoet, maar ik stapte ook door het Bocholter gehucht Kreyel en vrij lang (te lang) door de Nederlandse plaats Stramproy (gemeente Weert). De natuur bestond uit gebieden als het Wijffelterbroek (heel mooi, vooral broekbos), de Stramproysche Heide (ondanks de naam bos), Areven (bos afgewisseld met wat grasland, nogal moerassig), Stramprooierbroek, 't Hasselterbroek (grenzen aan elkaar, broekbos met wat ruigte) en De Luysen (vijvers, broekbos, ruigte). Vermits grote delen van het gebied nogal nat zijn, passeerde ik verschillende waterlopen, zowel sloten als al dan niet gekanaliseerde beken (de Abeek is daarvan de belangrijkste) en/of afwateringskanalen (waarvan de Lossing de voornaamste is).

Conclusie:

8/10, een mooie en afwisselende route door een over het algemeen rustige omgeving. Minpunten: de soms erg industrieel aandoende agrarische bebouwing en het te lange traject door Stramproy. Dat laatste voegt alleen maar kilometers toe aan de route en zo te zien (achteraf weliswaar) kan dat gemakkelijk voor een groot deel achterwege gelaten worden.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Omdat er in (delen van?) de Ardennen nogal wat sneeuw gevallen is, ging ik die richting uit. Toen ik onlangs mijn wandelkaart van de Hoge Venen bestudeerde, kon ik vaststellen dat ik de meeste routes van enige lengte al gewandeld had. Een herhaling van een al eerder gewandelde route en/of een of meerdere kortere routes is dan een optie, maar toen viel mijn oog op twee routes die al snel nogal mysterieus leken. Ik verklaar mij nader: ik dacht aan de route Kupferstraße met vertrek vanuit Raeren Geltrig. Een zoektocht op het wereldwijde web leverde weinig op: dat ik over de route geen informatie vond, verbaasde me niet echt, maar over het vertrekpunt vond ik geen enkele nuttige informatie. Geltrig is – voor zover ik kon nagaan – geen officiële straatnaam in Raeren of een omliggende Belgische of Duitse gemeente en het is zo te zien ook geen wijk of gehucht, hoewel het toponiem wel op de wandelkaart staat. Op de topomapviewer vond ik het wel terug als Geltrich, maar dat leverde ook geen verdere nuttige informatie op. Na wat zoeken vond ik terug dat het startpunt van de routes een van die startpunten was die voor gemotoriseerd vervoer (dat geen afgesloten wegen neemt) alleen vanuit Duitsland te bereiken is (zie bijvoorbeeld ook Eupen Forsthaus Konzen), met name vanuit Roetgen. Dat ik een andere route volgde dan ik eerst van plan was, is te wijten aan de soms diepe sneeuw (zie verder).

Gegevens:

Afstand: 11,82 km, dat is inclusief gezoek naar het pad her en der. Volgens de kaart zou de route 13 km moeten zijn, maar dat kan nooit, volgens mij.

Bewegwijzerd? Ja, met een groene ruit. Veel zinnigs over de staat van de bewegwijzering kan ik niet zeggen want door de sneeuw waren diverse wegwijzers slecht tot niet zichtbaar en hetzelfde geldt soms voor kleinere paden.

"Bron": wandelkaart Hautes Fagnes/Hohes Venn/Hoge Venen van het NGI i.s.m. met de plaatselijke en regionale overheden/overheidsdiensten.

Start- en eindpunt: Wanderparkplatz Pilgerborn, aan het einde van de Pilgerbornstraße, Roetgen, Duitsland. Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: in de buurt van het vertrekpunt (op ongeveer 700 m) ligt de bushalte Roetgen Pilgerborn, bediend door de buslijnen 66, 67, 68 en SB63 (meer info over de buslijnen is terug te vinden op de website van het Aachener Verkehrsverbund).

Aard van de wegen: heuvelachtig, zonder steile maar wel met soms lange hellingen; alle wegen en paden die ik volgde waren met sneeuw bedekt, maar ik vermoed dat het grootste deel van de wegen en paden ofwel halfverhard ofwel onverhard waren en zo te zien zou het er hier en daar wel eens modderig kunnen worden als de (weers)omstandigheden ernaar zijn.

Indrukken over de route/het landschap:

Ik kan ook deze route gemakkelijk vrij kort samenvatten. De route gaat de hele tijd door het bos (Staatswald Oberweser), al kwam ik af en toe ook wel langs de bosrand, met name bij de Belgisch-Duitse grens. Daar kwam ook de bewoonde wereld even in beeld. De Weser (ook wel bekend als Vesder of Vesdre) moest ik ook een hele tijd volgen en ik ontmoette ook enkele kleinere waterlopen waarvan ik niet direct de naam kan achterhalen. Op een punt was een bruggetje over een in deze tijd van het jaar net te breed beekje ingestort, maar op een wat onorthodoxe manier geraakte ik toch aan de overkant zonder nattere voeten te krijgen – die kreeg ik wel door de soms diepe sneeuw. Op de wegen en paden waar nog niemand of bijna niemand geweest was, moest ik door erg diepe sneeuw ploeteren en de kleinere paden waren soms zelfs onzichtbaar daardoor zodat ik moest improviseren. Door die diepe sneeuw besloot ik al vlug om af te zien van mijn oorspronkelijk geplande route van – op papier – 16,5 km (Kupferstraße). Vermits de route Miesbaum in het begin (en op het einde) gelijk liep daarmee, volgde ik die in de plaats.

Conclusie:

10/10. Hou er rekening mee dat de sneeuw mijn beoordeling beïnvloed kan hebben. Het is in ieder geval een erg mooie boswandeling in een rustige omgeving.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Vandaag wandelde ik de Dorperheidetocht in en vooral rond Wellerlooi in het noorden van Nederlands-Limburg.

Gegevens:

Afstand: 22,21 km. Volgens mijn bron is de route 20 km. Ik ben wel enkele keren licht van de route afgeweken, maar zeker geen 2 km zodat het wellicht ook nu weer vooral om afwijkingen van mijn GPS t.o.v. de GPS van de routeontwerper(s) gaat.

Bewegwijzerd? Nee, maar de route volgt zowat overal delen van bewegwijzerde routes en deze worden ook als aanwijzing in de routebeschrijving gebruikt.

"Bron": website Klik, print en wandel, daar vind je o.a. een routebeschrijving, een kaartje en de GPS-track.

Start- en eindpunt: parkeerterrein P1, bij Jachthut Op den Hamer, Twistedenerweg 2, Wellerlooi (NL). Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: niet zo ver van de route ligt bushalte Wellerlooi Walbeckerweg en die wordt regelmatig bediend door lijn 83 van Arriva Limburg.

Aard van de wegen: vlak tot licht heuvelachtig; volgens mijn bron zou 91% van de route onverhard zijn en dat zou wel eens kunnen kloppen als je de grindwegen als onverhard beschouwt welteverstaan.

Indrukken over de route/het landschap:

Het eerste deel van de route wandelde ik door Landgoed De Hamert. Dat is een deel van Nationaal Park De Maasduinen. Het deel van het landgoed waar ik door wandelde bestond deels uit bos, deels uit heide en heideachtige gebieden en dat alles vaak op een ondergrond van (meestal begroeide) duinen. Het geheel werd vervolledigd door een complex van vennen en vennetjes (Pikmeeuwenwater) en het Gelderns-Nierskanaal (ondanks zijn naam lijkt het een natuurlijke beek). Een enkele akker en grasland kondigden de overgang al aan naar het volgende deel van de route. Daarin ging het afwisselend door bos, veld en langs soms rommelige (al dan niet agrarische) bebouwing, voor een deel over Duits grondgebied (Lüllingen en Walbeck). De bebouwing was (of leek me) dus soms rommelig, maar er was ook wel het kasteel (?) Herrenhaus Steprath bij. Ik passeerde ook een gebied met enkele grote en veel kleinere plassen, dit is het terrein van een voormalige zand- of grindgroeve die al deels (?) omgevormd is tot natuurgebied. Verderop werd er duidelijk nog grind en/of zand gewonnen. Voorbij het gehucht Brandemolen zijn er weer enkele grote waterpartijen (ik vermoed ook hier voormalige groeves). De oevers van een daarvan zijn voor een deel ingepalmd door een vakantiepark. Naast de ingang van het vakantiepark ligt een klooster of iets dergelijks en na het passeren daarvan stapte ik vooral door het bos (deels beboste of verboste duinen), al ging het ook even langs de rand van weer een waterpartij. Het laatste stukje volgde ik de N271 die daar vlakbij de Maas loopt.

Conclusie:

8/10. Het eerste deel door Landgoed De Hamert is prachtig en het laatste deel is dat ook, tussendoor is de kwaliteit nogal wisselend: enkele mooie stukken worden afgewisseld met wat meer gewone stukken en af en toe wordt het een rommeltje (ik waande me bijna in België) en de twee vakantieparken zijn wat te opvallend.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Mijn vertrekpunt lag voor de tweede week op rij in Nederlands-Limburg. Vandaag was het wel in het zuiden van de provincie te doen, weliswaar niet in het toeristisch bekende gedeelte, maar wel in Kerkrade. Ook nu weer stak ik de Duitse grens over (die is op de meeste plaatsen in Nederlands-Limburg nooit ver weg), maar nu ging het overgrote deel van de route door Duitsland, in de ruime omgeving van Herzogenrath. Herzogenrath en Kerkrade vormen samen de symbolische stad Eurode.

Gegevens:

Afstand: 16,62 km. Volgens mijn bron is het 13 km. De extra afstand is wel heel groot deze keer. Dat is voor een groot deel te verklaren door de omleiding wegens een afgebroken spoorwegbrug, vooral op de terugweg stap je daar wel flink wat extra afstand door (die omleiding is wel beschreven, maar niet verrekend in de afstand). Omdat ik op voorhand niet wist of de brug al herplaatst was, heb ik een ommetje gemaakt om dat met eigen ogen te kunnen zien met bijna een halve kilometer extra als gevolg. Door de ingevallen duisternis kon ik bovendien op het einde niet meer alle paden goed zien waardoor ik ook daar extra meters aflegde.

Bewegwijzerd? Nee.

"Bron": Wandelgids Zuid-Limburg, daar vind je de routebeschrijving, een kaartje en de GPS-track.

Start- en eindpunt: bij Abdij Rolduc, Heyendallaan 82, Kerkrade (NL). Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: de bushalte Kerkrade Rolduc ligt op ruim 300 m van het vertrekpunt, deze halte wordt regelmatig bediend door lijn 27 van Arriva, met uitzondering van zon- en feestdagen. Een alternatief is de Duitse bushalte Herzogenrath Pilgramsweg, dagelijks bediend door lijn 47 van het AVV.

Aard van de wegen: heuvelachtig; grote delen bestaan uit onverharde en halfverharde (grind) wegen en paden, maar dat wordt afgewisseld met verharde wegen, vooral in en rond de bebouwde gebieden.

Indrukken over de route/het landschap:

Het eerste deel van de route wandelde ik weg van Abdij Rolduc langs de rand van een landbouwgebied, vlakbij de rand van de bebouwde kom van Kerkrade. Na het oversteken van de grens ging het langs de rand van de bebouwde kom van Herzogenrath en deels langs vrij drukke doorgaande wegen. Door een afgebroken spoorwegbrug moest ik vervolgens een nogal lange en saaie omleiding door een woonwijk in het dorp Kohlscheid volgen. Daarna bereikte ik de vallei van de Worm (in het Duits Wurm). De route gaat vervolgens gedurende lange tijd door die mooie vallei, soms dicht bij de rivier, soms er wat verder van weg. In de vallei zag ik vooral grasland (weiland), de dalflanken waren vooral bebost. Na een ommetje – wat verder weg van de Worm – langs de Burg Wilhelmstein (Bardenberg, Würselen) mocht ik nog een hele tijd door en langs de rand van het prachtige dal stappen. Het laatste deel van de tocht ging weer over dezelfde omleiding als in het begin en vanaf daar naar het centrum van Herzogenrath. Daar wandelde ik langs de Burg Rode (Burg = burcht). Via een bosje kwam ik weer bij Abdij Rolduc. Er volgde nog een flink ommetje rond de abdij tot bij de parkeerplaats aan de voorkant ervan.

Conclusie:

9/10. Dit is een heel mooie route, waarbij vooral de vrij lange omleiding (afgebroken spoorwegbrug) door een saaie woonwijk de score naar beneden haalt en ook het traject net daarvoor (doorgaande wegen, rand van de bebouwde kom) is niet echt top.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Vandaag wandelde ik in de omgeving van Bastogne. Ik combineerde de routes Promenade des Bisons en Promenade du Chemin des Pélerins, ondanks de smeltende sneeuw en de (mot)regen.

Gegevens:

Afstand: 21,83 km. Op de 1^ste route (Bisons) maakte ik door een ontbrekende wegwijzer een wegvergissing die de route waarschijnlijk licht inkorte. Beide routes raken niet aan elkaar zodat ik een verbindingsroute van twee keer bijna 1,5 km moest volgen.

Bewegwijzerd? Ja de Promenade des Bisons (vanaf hier voor het gemak route 1) met een blauwe ruit en de Promenade du Chemin des Pélerins (route 2) met een groene ruit. Route 2 is uitstekend bewegwijzerd; op route 1 ontbrak een wegwijzer en daar ging ik de verkeerde richting uit …

"Bron": wandel- en moutainbikekaart Bastogne van het NGI en het Royal Syndicat d'Initiative et de Tourismevan Bastogne.

Start- en eindpunt: het officiële vertrekpunt is volgens de kaart Recogne (zonder verdere specificatie) (een gehucht van Noville wat op zijn beurt een deelgemeente van Bastogne is). Ik vertrok dan ook ergens langs de weg (alle straten heten daar gewoon Recogne). Een beter startpunt is waarschijnlijk de parkeerplaats van de Duitse oorlogsbegraafplaats, Recogne 27 (?), Noville-Recogne (Bastogne). Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: er liggen enkele bushaltes op de routes, maar zo te zien wordt alleen de halte Foy Carrefour wat vaker bediend, maar dat is ook alleen maar door de week, met name door de lijnen 18, 89 en 163c (die rijdt blijkbaar het vaakst).

Aard van de wegen: heuvelachtig, zonder steile hellingen, maar echt vlak is het zo goed als nergens; grote delen zijn onverhard (door de dooi en soms door bosbouw her en der erg modderig), afgewisseld met langere stukken verharde weg.

Indrukken over de route/het landschap:

De eerste route voerde me vanaf Recogne eerst tussen weilanden en ook wel een enkele akker door. Voorbij de snelweg mocht ik een hele tijd vooral door het bos wandelen. Ik passeerde er ook een grote vijver (Étang de Fazône). In de buurt van het gehucht Monaville (Bertogne) verliet ik even het bos. Het ging tussen verspreide huizen en vooral weilanden weer naar de andere kant van de E25. Daarna volgde nog een eind door het bos. Nog voor ik opnieuw Recogne bereikte, verliet ik het bos. Via de weilanden kwam ik weer uit in de bebouwde kom. Nog voor ik helemaal rond was, pikte ik de tweede route op, of beter, de verbinding naar die route.

De verbinding ging tussen de verspreide bebouwing en de weilanden door. Voorbij de Duitse militaire begraafplaats (Ardennenoffensief …) kwam ik in het volgende gehucht uit, nl. Foy. Aan de overkant van de N30 is er eerst nog wat bebouwing, maar daarna wandelde ik geruime tijd door het bos en tussen weilanden. Helaas gaat het eerste stuk te lang langs een net wat te drukke weg. Het laatste deel van de route stapte ik door de bebouwde kom van Foy. Vervolgens was er weer dezelfde verbindingsroute als eerder terug naar Recogne waar ik het allerlaatste deel van de eerste route (door de bebouwde kom) nog aflegde.

Conclusie:

8/10. Het zijn twee afwisselende routes (bos, weiland, veld) met twee grote minpunten: een wat te lang traject langs een verbindingsweg die net wat te druk was om aangenaam te zijn en het verkeerslawaai van de E25.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's [waarschijnlijk nogal wazig door de weersomstandigheden (= (mot)regen en natte sneeuw)]: klik, klik, klik.

Deze keer wandelde nog eens in Nederlands-Limburg, met name in Horn (gemeente Leudal) en omgeving.

Gegevens:

Afstand: 14 km. Volgens mijn bron zou de route 13,5 km zijn. Hier en daar ben ik licht afgeweken van de route en een weg op de route leek mij afgesloten te zijn waardoor ik daar wat moest improviseren. Mogelijk heeft dat alles me een halve kilometer extra opgeleverd, maar het kan ook gewoon de klassieke afwijking van de GPS zijn.

Bewegwijzerd? Nee.

"Bron": Wandelgids Zuid-Limburg, daar vind je o.a. de routebeschrijving een kaartje en de GPS-track.

Start- en eindpunt: Ik vertrok op het Raadhuisplein in Horn (NL) (bij de kerk; het officiële startpunt ligt bij een hotel-restaurant, Kerkpad 5). Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: de dichtstbijzijnde bushalte is Horn Dorpsstraat en die wordt dagelijks en regelmatig (een tot twee keer per uur) bediend door de lijnen 73, 77 en 78 (en schoollijn 675) van Arriva.

Aard van de wegen: grotendeels zo goed als vlak, een vrij kort stuk is licht heuvelachtig; een mix van verharde wegen, grindwegen en onverharde wegen en paden.

Indrukken over de route/het landschap:

Ik vertrok in het centrum van Horn en dat is best wel fraai (maar daarover verderop iets meer). De route liep daarna enige tijd door en langs de rand van de bebouwde kom. De drukke N280 autoweg is daar vaak nogal hoorbaar en zichtbaar aanwezig. Vervolgens mocht ik een eind door het bos wandelen, helaas ligt dat naast de N280 waardoor een potentieel mooi deel van de route toch wat minder leuk werd. Bij de N273 kwam ik even weer in meer open landschap terecht, maar niet zoveel voorbij die weg belandde ik weer in het bos, deze keer zonder een weg ernaast. Na het bos volgde de route een heel eind de bosrand, met naast het bos akkers en weilanden en enkele verspreide (voormalige) hoeves. Daarna stapte ik afwisselend door/tussen bos (of bosjes), akkers en weilanden met af en toe wat verspreide bebouwing. Het laatste deel van de route voerde me door het kasteelpark van Kasteel Horn. Dat kasteel zou uit de middeleeuwen stammen en het was de zetel van het voormalige Graafschap Horn. Na het ommetje door het park bereikte ik de kerk en niet veel verder kwam ik weer bij mijn beginpunt uit.

Conclusie:

7/10. Dit is een redelijk afwisselende route die geregeld over rustige weggetjes en paden gaat. Maar … op het eerste deel is de N280 vaak erg hoorbaar en zichtbaar aanwezig en dat haalt de score toch naar beneden net zoals een iets te lange aanloop langs/door de rand van de bebouwde kom. Extra minpunt: hier en daar is er vrij veel afval (zwerfvuil/sluikstorten) aanwezig, waaronder nogal veel blikjes energiedrank.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Vandaag stapte ik de dagstapper Goirle – Aarle – Poppel – Roovert – Nieuwkerk – Goirle (maar wel – per ongeluk – in de omgekeerde volgorde) in het zuiden van de Nederlandse provincie Noord-Brabant en in het noorden van de Belgische provincie Antwerpen.

Gegevens:

Afstand: 28,35 km! Volgens mijn bron zou de route 25,5 km moeten zijn. Ik heb wel ergens een verkeerd pad genomen (kronkelend i.p.v. rechtlijnig) en ik ben enkele keren heel kort van de route afgeweken, maar dat verklaart nooit de bijna drie extra kilometers. En die extra afstand is ook te veel om het alleen maar aan GPS-afwijkingen te wijten; wellicht is de route gewoon langer dan aangegeven.

Bewegwijzerd? Deels als GR (met de bekende rood-witte wegwijzers), deels als streek-GR (geel-rood); de rest zou niet bewegwijzerd zijn, maar in de praktijk volgt de route daar zowat altijd de plaatselijke routes (knooppunten).

"Bron": de website van de Groteroutepaden, daar vind je de GPS-track (voor iedereen, ook voor zuinige mensen zoals ik die geen lid zijn, gratis te downloaden), een kaartje en wat uitleg.

Start- en eindpunt: het officiële startpunt ligt op de parkeerplaats nabij knooppunt 60 van het wandelnetwerk Land van de Leije, aan een zijtak van de Nieuwkerksedijk Zuid in Goirle (NL) en daar startte ik. Een beter vertrekpunt zou Natuurpoort De Roovertsche Leij zijn want daarvoor moet je niet eerst een kilometer of zo over een hobbelige, smalle klinkerweg rijden, daar is er horeca, is er een grote parkeerplaats en er ligt een bushalte vlakbij. Die poort ligt aan het Gorps Baantje 1 in Goirle (NL). Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: in de buurt van mijn vertrekpunt ligt er in de verste verte geen bushalte. Bij Natuurpoort De Roovertsche Leij echter ligt bushalte Goirle Natuurpoort Roovertsche Leij, regelmatig bediend door lijn 450 van De Lijn Antwerpen. Een alternatief is vertrekken in het centrum van Poppel, bij bushalte Poppel Dorp, ook regelmatig bediend door lijn 450 en enkele spits- en/of schoolspitslijnen.

Aard van de wegen: zo goed als vlak (enkele heel lichte hellingen); grote delen bestaan uit onverharde en halfverharde (grind) wegen en paden, in de ruime omgeving van Poppel gaat het vaak langere tijd over verharde wegen.

Indrukken over de route/het landschap:

Dit is weer een van die routes die ik ondanks zijn lengte gemakkelijk redelijk kort kan samenvatten. Ik wandelde eerst geruime tijd afwisselend door bos, tussen velden en weilanden met in het begin ook nog een mooi heidegebied en – helaas – op de achtergrond nog een golfterrein. Af en toe was er verspreide bebouwing, vooral in de buurt van klooster Nieuwkerk (op Landgoed Nieuwkerk). Ik volgde ook enkele keren een tijdje een beek (Roovertsche Leij? – ik vind de naam niet zo direct terug). Daarna ging de route door de bebouwde kom van Poppel, o.a. een tijd langs de vrij drukke N12. Vooral voorbij de bebouwde kom duurde het een hele tijd vooraleer ik de typisch Belgische ruimtelijke wanordening achter mij kon laten. Vervolgens was het eerst opnieuw dezelfde afwisseling van bos, veld, weiland en verspreide bebouwing (hoewel die bij het Poppelse gehucht Aarle wat dichter werd). Het laatse deel van de route was een afwisseling van bos en heide en ook nog wat grasland en aan het einde nog een uitgestrekte akker. Tijdens de route passeerde ik (natuur)gebieden als de Regte Heide, Halve Maan, Riels Laag en Ooijevaarsnest.

Conclusie:

9/10. Dit is over het algemeen een heel mooie route, een van de mooiste dagstappers die ik tot nu toe deed, er is veel afwisseling en veel rust. Waarom dan geen maximumscore? De doortocht door Poppel en de ruime omgeving van die plaats haalt de score toch naar beneden wegens te saai en te rommelig (typisch Belgische ruimtelijke ordening).

Een (heel erg kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Vanavond heb ik nog andere dingen te doen en morgen zou het weer wat minder worden. Dus deed ik iets wat voor mij als avondmens moeilijk is: heel vroeg vertrekken. Ik wilde zelfs al bij zonsopgang aan mijn wandeling beginnen en dat is ongeveer gelukt. Dat was alleen maar mogelijk door een route niet te ver van huis te kiezen. Ik koos voor een route uit het gidsje van het (Nederlandse) Landschapspark De Graven uit 2008. Daaruit heb ik jaren geleden al enkele routes gevolgd en vandaag was het de beurt aan route 8, Stammenderbos in en rond Sweikhuizen (gemeente Schinnen).

Gegevens:

Afstand: 8,82 km. Volgens de folder zou de route 9 km moeten zijn.

Bewegwijzerd? Nee.

"Bron": gids Landschapspark De Graven (elf wandelroutes, één fietsroute) (editie 2008). De wandelroutes zijn – voor zover ik weet – niet bewegwijzerd, alleen beschreven. Vermits de website van De Graven niet meer online lijkt te staan, zou het kunnen dat de routes niet meer specifiek onderhouden worden.

Start- en eindpunt: bij Gasterij De Bokkereyer, Bergstraat 1, Sweikhuizen (NL). Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: bij mijn vertrekpunt ligt de bushalte Sweikhuizen Bergstraat, maar … die is alleen bereikbaar met lijn 405 van Arriva en dat is een zogenaamde OV-shuttle, een soort pendelbus die alleen op verzoek naar een knooppunt rijdt. De wandelroute passeert ook aan het station van Spaubeek op de spoorlijn Sittard – Kerkrade en wordt dagelijks twee keer per uur bediend door Arriva-stoptrein S3, Sittard – Kerkrade Centrum.

Aard van de wegen: heuvelachtig; een mengeling van verharde en onverharde wegen en paden, hou hier en daar rekening met modder.

Indrukken over de route/het landschap:

Na mijn vertrek aan de rand van de bebouwde kom van Sweikhuizen wandelde ik eerst vooral tussen velden die af en toe afgewisseld werden met bosjes. Ik passeerde twee opmerkelijke gebouwen, eerst hoeve Stammen (een oude boerderij) en daarna kasteel Terborgh. Niet zover voorbij het kasteel kwam ik in een uitloper van het Stammenderbos terecht en daar ontmoette ik ook de eerste keer op deze route de Geleenbeek. Bij het gehucht Oude Kerk, waar de fraaie St.-Annakapel staat, verliet ik het bos weer. Na een ommetje tussen velden, bosjes en verspreide bebouwing (o.a. de treinhalte van Spaubeek), helaas heel dichtbij de snelweg, ging het terug naar de Geleenbeek en onmiddellijk daarna naar het Stammenderbos. De route drong wel niet echt diep in het (heuvelachtige) bos door. Direct langs het bos en dus langs mijn route ligt een groot gebouw, een voormalig retraitehuis, tegenwoordig in gebruik als opvangcentrum voor asielzoekers. Na het verlaten van het bos volgde de route een tijdlang de meanderende loop van de Geleenbeek die daar tussen graslanden en bosjes stroomt. Tegenover het (voor Nederlanders de) Biesenhof (een historische boerderij) verliet ik de beek. Ik vervolgde mijn weg tussen hagen en weilanden met hoogstamboomgaarden (Sweikhuizen staat naar verluidt bekend voor zijn pruimen). Na nog een uitloper van het bos stapte ik nog even tussen de boomgaarden/weilanden tot aan de rand van Sweikhuizen. Er volgde een ommetje door en langs de rand van de bebouwde kom. Daarna wandelde ik nog een heel eind afwisselend tussen velden en kleine bosjes tot ik mijn eindpunt bereikt had.

Conclusie:

9/10, een mooie en afwisselende route door een mooie streek. Minpunt: de menselijke aanwezigheid is op enkele plekken iets te nadrukkelijk aanwezig, vooral dan in het geluid van de A76/E314 (net te goed hoorbaar op een te groot deel van de route).

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

GPS-track: hier.

Vandaag wandelde ik in en rond Chaudfontaine. Die plaats ligt onder de rook van Luik maar is uiteraard vooral bekend door zijn mineraalwater/bron(nen) en de gokkers kennen misschien ook wel het plaatselijke casino. Maar de omgeving leent zich ook tot prachtige wandelingen.

Gegevens:

Afstand: 18,75 km. Volgens mijn bron zou het 17,7 km moeten zijn. Door onoplettendheid week ik ergens even van de route af en GPS-afwijkingen zullen de rest van de extra afstand wel verklaren.

Bewegwijzerd? Nee, maar zowat overal kwam ik bewegwijzerde routes tegen, zowel plaatselijke routes als GR's.

"Bron": website Hikingdb, daar vind je een beknopte routebeschrijving, een kaart en de GPS-track.

Start- en eindpunt: bij het casino, Esplanade 3, Chaudfontaine. Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: mijn startpunt ligt bij spoorlijn 37 (Luik – Aken), maar het station van Chaudfontaine is al jaren gesloten, al zou er wel sprake zijn van een heropening. Niet zoveel verder ligt bushalte Chaudfontaine Casino, regelmatig bediend door de lijnen 28 (alleen op weekdagen) en 31 (dagelijks) van de TEC Liège-Verviers. Voor wie een bus niet zo ziet zitten is het langs de route liggende treinstation van Trooz een optie. Dat ligt ook aan lijn 37 en wordt regelmatig bediend door de L-trein Herstal - Verviers-Centraal.

Aard van de wegen: heuvelachtig met zo goed als geen vlakke stukken, er zitten enkele hele steile hellingen tussen en soms zijn de hellingen behoorlijk lang; een mengeling van onverharde, halfverharde en verharde wegen en paden.

Indrukken over de route/het landschap:

Na het verlaten van de bebouwde kom van Chaudfontaine wandelde ik eerst langs de bosrand, maar met zicht op de bebouwing die gedomineerd werd door de bottelarij (?) van Chaudfontaine die langs de Vesder ligt. Na het oversteken van de Vesder ging het even door de rand van de bebouwing, maar al vlug belandde ik in het Bois-les-Dames. Dit vond ik een mooi bosgebied met tussendoor kleinere stukken grasland. Het bos is zo te zien niet heel groot en de route drong ook nergens echt diep door in het bos. Daardoor kreeg ik geregeld een zicht over de vallei van de Vesder en de bebouwing van Prayon. Voorbij wat weilanden stapte ik even door een gehucht. Daarna volgde een afwisseling van bos(jes) en weiland. Vervolgens bereikte ik Trooz. Ik wandelde door de rand van de bebouwde kom (o.a. langs het station) om vervolgens weer het bos in te duiken. Duiken is wel niet het juist woord want ik moest een lange en soms steile helling beklimmen (de Vesdervallei uit). Ik doorkruiste het Bois de Trooz en daarna enkele weilanden. Zo kwam ik in het dorp Forêt. Daarna volgden afwisselend weilanden, bos/bosjes en af en toe wat bebouwing. Na een iets te lang routedeel tussen verspreide bebouwing aan de bosrand – met als pluspunt een mooi uitzicht over de Luikse agglomeratie en omgeving – volgde nog een laatste mooi stuk. Ik daalde door een mooi bos geleidelijk terug af naar de vallei van de Vesder. Het laatste stukje ging terug tussen de huizen door naar het casino.

Conclusie:

9/10. Dit is een heel mooie en afwisselende route, maar ze krijgt van mij geen maximumscore omdat de menselijke aanwezigheid bijna overal zichtbaar en/of hoorbaar is waarbij het relatief lange (ruim anderhalve kilometer) traject tussen de huizen naar het einde toe de doorslag gaf. Extra minpunt: zoals op zoveel plaatsen was ook hier op enkele plekken het zwerfvuil en/of de sluikstorten erg zichtbaar en storend aanwezig.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Ik wandelde vandaag alweer in Nederlands-Limburg (en ook deels in het aangrenzende deel van Duitsland), in de ruime omgeving van Swalmen en Boukoul.

Gegevens:

Afstand: 15,17 km, volgens mijn bron zou de route 14,5 km moeten zijn.

Bewegwijzerd? Nee.

"Bron": de website Wie sjoon oos Limburg is…(doorklikken naar wandelen in Midden-Limburg en dan naar Boukoul - Hillenraedt), daar vind je een kaartje en de GPS-track.

Start- en eindpunt: net voorbij Riet 5 in Swalmen is er aan de bosrand een kleine parkeerplaats en daar kan je starten (en eindigen). Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: de gemakkelijkste oplossing is wellicht gebruik maken van bushalte Swalmen Rijksweg Zuid op ongeveer 1 km van de route; deze bushalte wordt bediend door de lijnen 66 (regelmatig) en 666 (schoolspits) van Arriva. Een alternatief is de bushalte Boukoul Heikamp bediend door de OV Shuttles (een soort belbus) 450 en 451 van Arriva; deze halte ligt op ongeveer 200 m van de route.

Aard van de wegen: grotendeels zo goed als vlak, maar in het middenstuk wat golvend; vooral onverharde en halfverharde wegen en paden, afgewisseld met enkele verharde stukken, zeker naar het einde toe.

Indrukken over de route/het landschap:

Het eerste deel van de route wandelde ik door het bos (al kon ik op enkele plekken de bosrand zien) over een weg die bijna kaarsrecht was (pas na ongeveer 2 km was er de eerste bocht die echt opviel). Daarna kwam er een grote open plek, een landbouwenclave, in het bos (met dus weilanden en akkers). Vervolgens ging het opnieuw door het bos; hier en daar waren er heiderelicten en ik kwam langs een zand- of grindgroeve waarvan (zo te zien) de activiteiten beëindigd waren. Intussen was ik zo goed als ongemerkt de Duitse grens overgestoken. Minder ongemerkt was – helaas – de nabijheid van de snelweg A52. Waar ik het bos (het Elmpter Wald) verliet, verliet ik ook Duitsland. In Nederland stapte ik eerst langs enkele vennen (?), tussen ruigte, grasland en populierenaanplantingen. Verderop wisselden velden, weilanden, verspreide bebouwing en restanten/uitlopers van het bos elkaar af. Daarna wandelde ik door het dorp Boukoul. Tussen velden, weilanden en verspreide bebouwing bereikte ik vervolgens Kasteel Hillenraad (ook wel Hillenraedt). Niet veel verder eindige mijn tocht.

Conclusie:

7/10. Over het algemeen een rustige route, maar na een tijd wordt het wat saai en de doortocht door Boukoul haalt voor mij de score toch naar beneden. Ander minpunt: het stuk in de buurt van de Duitse snelweg A52. Ik heb in deze streek al mooiere wandelingen gemaakt, als mijn geheugen me niet bedriegt tenminste.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Enkele weken geleden besloot ik om voor vandaag een vrije dag in te plannen. Ik dacht eerst thuis wat op te ruimen, maar met zulk prachtig weer kon ik het toch niet laten om te gaan wandelen. Ik koos nog eens voor een van de originele wandelingen, met name de route "Het bronnengebied van de Lienne" in en vooral rond Hébronval (Bihain, Vielsalm) in de Ardennen.

Gegevens:

Afstand: 16,06 km, volgens mijn bron zou het 15,5 km moeten zijn. Ergens ben ik wel even onoplettend geweest en dat heeft me toch enkele honderden meter extra opgeleverd en de rest zal wel weer veroorzaakt worden door GPS-afwijkingen.

Bewegwijzerd? Nee, maar er zijn wel bewegwijzerde routes (zowel lokale routes als GR's) en die worden in de routebeschrijving als aanwijzing gebruikt.

"Bron": Originele wandelingen in België, daar vind je de GPS-route, een routebeschrijving en een kaartje.

Start- en eindpunt: bij de kerk van Hébronval, Hébronval nabij nr. 75 (?) in Bihain (Vielsalm). Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: De dichtstbijzijnde bushalte is Hébronval Route de Bihain, maar die wordt alleen bediend door (school)spitsbussen. Je kan eventueel ook proberen de route te beginnen (en eindigen) in Lierneux, maar zoveel beter is het daar niet; daar komt echter wel op zaterdag nog een bus (lijn 265 van de TEC Liège-Verviers), maar ook slechts een of twee keer per dag per richting.

Aard van de wegen: heuvelachtig; grotendeels onverharde of halfverharde (grind) wegen en paden met tussendoor af en toe toch ook asfalt.

Indrukken over de route/het landschap:

Het eerste stukje van de route ging door Lierneux en langs de verspreide bebouwing aan de N89, maar daarna ging het geruime afwisselend tussen weilanden en door bos. De Lienne (of een van de bronrivieren) ervan liep een tijdje ook nog in de buurt van mijn pad. Een heel eind verder kwam Lierneux in zicht, maar de route maakt een grote boog rond die plaats, soms er vlakbij, af en toe er wat verder van. Ook daar was er een afwisseling van weilanden en bos en nadat ik Lierneux definitief achter me gelaten had, bleef ik door een soortgelijk landschap wandelen. Voorbij het gehucht Verleumont bereikte ik het mooie natuurgebied Colanhan en na een afdaling kwam ik weer bij de Lienne. Nog altijd tussen bossen en weilanden stappend ging het terug naar Hébronval.

Conclusie:

10/10, een toproute met veel afwisseling en vaak prachtige veldwegen, mooie uitzichten, enz. Disclaimer: op een zonnige vroege lentedag ziet het er wellicht allemaal veel mooier uit dan op een grauwe winterdag.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Vandaag stak ik nog maar eens de Nederlandse grens over voor een wandeling. Deze keer maakte ik – wegens het twijfelachtige weer – een korte wandeling in en rond het plaatsje Pey (ook wel gespeld als Peij) in de gemeente Echt-Susteren.

Gegevens:

Afstand: 10,71 km, volgens mijn bron is de route 10,3 km, dus dat klopt ongeveer.

Bewegwijzerd? Nee, maar de wegwijzers van het plaatselijke wandelroutenetwerk worden wel als aanwijzing in de routebeschrijving gebruikt.

"Bron": website Wandelgids Zuid-Limburg, daar vind je een kaartje, de routebeschrijving en de GPS-track.

Start- en eindpunt: bij Chalet & CaravanPark Marisheem, Brugweg 89 in Pey (Echt). Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: de bushalte Peij Brugweg/Houtstraat, bediend door buurbus 792 van Arriva (rijdt alleen door de week!), ligt het dichtst bij het vertrek- en eindpunt van de route nl. ongeveer 1 km.

Aard van de wegen: zo goed als vlak met enkele lichte hellinkjes; grote delen zijn onverhard, maar er zitten toch ook enkele langere verharde stukken in en op enkele delen kan je kiezen tussen het verharde fietspad of de onverharde weg.

Indrukken over de route/het landschap:

Als je de routekaart bekijkt of de satellietfoto's van de omgeving, dan zie je een mozaïek van velden en bossen. En vanaf de grond ziet het er net zo uit: ik wandelde afwisselend tussen velden (enkele keren door een mooie laan) en door bossen (natuurgebied Marissen). De bossen zijn of lijken wel kleiner dan de velden. Het vertrekpunt ligt bij een camping, maar voor de rest bleef de bebouwing op de achtergrond, met uitzondering van een enkele boederij annex camping (niet dezelfde als in het begin).

Conclusie:

6/10. Het is een afwisselende en rustige route, maar ook niet meer dan dat.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Op deze zonovergoten zaterdag (tot zonsondergang was dat toch zo …) wandelde ik op het Wandelnetwerk de Merode, meer bepaald in de omgeving van Veerle-Heide, Tessenderlo-Schoot en Averbode, voor een groot deel in het gebied Averbode Bos en Heide.

Gegevens:

Afstand: 20,19 km. Als ik op de kaart alle tussenafstanden optel, kom ik op 18,5 km uit, als ik online (zie verder) de route uitstippel, kom ik op 19,3 km uit.

Bewegwijzerd? Ja, volgens het knooppuntensysteem. Hier en daar zou een extra wegwijzer wel mogen en het lijkt me (maar ik ben niet zeker) dat het bord van knooppunt 362 ontbreekt. Bovendien heeft men in Veerle-Heide op minstens een plek een omleidingswegwijzer vastgemaakt aan een wandelwegwijzer, wat hem natuurlijk moeilijk zichtbaar maakt.

"Bron": wandelkaart (en –folder) Wandelnetwerk de Merode(Prinsheerlijk Platteland). Je kunt de digitale versie van de kaart ook terugvinden op de website wandelknooppunt.be en daar kan je ook zelf een route uitstippelen en downloaden naar je GPS of slimme telefoon.

Start- en eindpunt: parkeerplaats bij Afspanning den Eik, Hoeve Den Eik 1 (oud adres: Grensstraat 45) in Veerle (Laakdal). Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: bij mijn startpunt lijkt er mij geen bushalte in de buurt te liggen. Een goed alternatief is de halte Tessenderlo Turnhoutsebaan (tussen knooppunten 362 en 297, maar vlakbij 362), regelmatig bediend door lijn 19 van De Lijn Limburg.

Aard van de wegen: grotendeels zo goed als vlak met op het laatste stuk toch enkele lichte hellingen; een mengeling van onverharde wegen/paden (hier en daar erg modderig), halfverharde wegen en verharde wegen.

Indrukken over de route/het landschap:

Knooppunten: 279 – 294 – 281 – 322 – 248 – 251 – 81 – 79 – 78 – 109 – 124 – 253 – 77 – 412 – 225 – 362 – 297 – 299 – 300 – 193 – 301 – 112 – 321 – 320 – 110 – 69 – 70 – 73 – 274 – 75 – 86 – 85 – 84 – 279 – 294.

Vanaf mijn vertrekpunt wandelde ik eerst door het bos en door een heide(achtig) gebied (met ven). Na een traject tussen verspreide bebouwing (uitlopers van de bebouwing van Averbode en daarna van Veerle-Heide) volgde opnieuw herstelde heide (ook weer met een ven) en bos. Daarna maakte het bos geleidelijk plaats voor landbouwgrond (weilanden, akkers) en verspreide bebouwing en nog een heel eind verder belandde ik in de bebouwde kom van Veerle-Heide. Na een wat te lange doortocht door (de rand van) Veerle-Heide kwam ik eerst in een typisch Belgisch rommelig landschap en vervolgens in natuurgebied De Werft, een moerassig gebied. Dat werd opnieuw gevolgd door de typisch Belgische mengeling van bebouwing, landbouwgrond en restanten/uitlopers van het bos. Ik wandelde lange tijd tussen de verspreide bebouwing van Schoot (Tessenderlo), maar daarna kwam ik gelukkig weer in het bos uit. Dat bos en verderop ook weer heide, maakt deel uit van stiltegebied Gerhagen. Ik passeerde onderweg ook nog een visvijver en in het bos was er ook nog een kleine landbouwenclave. Na het oversteken van de N127 ging mijn route langs de rand van een open gebied met daarin enkele vennen. Daarna ging het via het bos tot vlakbij de Abdij van Averbode, waar ik even een landbouwgebied doorkruiste. Na nog wat bos kwam ik opnieuw bij mijn beginpunt uit.

Conclusie:

8/10. Er zitten veel prachtige stukken natuur in deze route, maar enkele tussenstukken zijn ronduit saai, vandaar geen perfecte score.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Vandaag wandelde ik in het Limburgse Hageland, in en rond Loksbergen en Zelk (Halen). Een groot deel van deze tocht deed ik al eens einde 2006.

Gegevens:

Afstand: 12,5 km. Hierbij moet ik wel opmerken dat ik mijn GPS niet bij me had; ik kom tot deze afstand nadat ik het op mijn digitale kaarten nagemeten heb.

Bewegwijzerd? Ja, deels met een bruine X (verbinding van startpunt naar de eigelijke routes en terug), een groene rechthoek, een blauwe ruit en een oranje cirkel. De bewegwijzering is in beide richtingen aangebracht en is goed, al is er hier en daar wel een wegwijzer verbleekt en op de blauwe route mocht er op enkele plaatsen wel een extra wegwijzer staan.

"Bron": wandelkaart Loksbergen – Zelk (Holle wegen in Hagelandse heuvels) van het Regionaal Landschap Lage Kempen. Je kan de routes ook terugvinden op de website Wandelen in Limburg, daar kan je ook de GPS-tracks downloaden.

Start- en eindpunt: Museum De Reinvoart, Hagelandstraat 1, Loksbergen. Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: de dichtstbijzijnde bushalte is Loksbergen Dorpsstraat, regelmatig bediend door lijn 22 van De Lijn Vlaams-Brabant en voorts door enkele (school)spitsritten en door belbus 735 van De Lijn Limburg. De bushalte ligt op een kleine 200 meter van het vertrekpunt van de wandelroutes.

Aard van de wegen: heuvelachtig, met toch ook enkele vlakke stukken; vrij veel verharde wegen (met relatief veel verkeer soms), afgewisseld met grindwegen en overharde wegen en paden.

Indrukken over de route/het landschap:

De route is een afwisseling van bebouwing, bosjes, velden, een enkel weiland en fruitplantages (helaas zowat alleen laagstam). Geregeld mocht ik door holle wegen wandelen. Dergelijke wegen zijn altijd wel mooi en hier zijn er enkele prachtexemplaren te vinden. Naar verluidt is een van de holle wegen de diepste (12 meter) van het Vlaams Gewest. (Een bemerking wel: op de kaart zijn de holle wegen aangeduid, maar enkele daarvan liggen amper dieper dan de omgeving.) Op de toppen van de Hagelandse heuvels kreeg ik een mooi uitzicht over de omgeving (als ik tenminste even mijn ogen sloot voor een nabij bedrijventerrein en mijn ogen en oren sloot voor de snelweg).

Conclusie:

7/10. Afwisselende route met enkele mooie uitzichten en vooral de holle wegen zijn een pluspunt, maar er zit iets te veel verharde weg in (met op enkele van die wegen vrij veel verkeer) en het gaat soms te lang tussen de huizen en de hoorbare en/of zichtbare snelweg E314 is iets te aanwezig op een deel van de route.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Deze keer stond er nog eens een Ardennenwandeling op het programma. Ik wandelde in de omgeving van Rocherath-Krinkelt (deelgemeente van Büllingen). Ik combineerde de routes Zum Oleftal (voor het gemak vanaf hier route 1) en Zu den Narzissenwiesen (route 2). Ongeveer twee jaar geleden wandelde ik al eens in deze omgeving (niet dezelfde routes), toen lag er nog wat sneeuw en was het net boven het vriespunt, nu was het echt lente; toen bloeide er hier en daar een narcis, nu waren ze net niet helemaal in bloei.

Gegevens:

Afstand: exact 25 km. Volgens de kaart is route 1 11 km lang en route 2 12 km en dat is samen dus 23 km; wellicht zijn beide routes iets langer …

Bewegwijzerd? Ja, route 1 met een blauwe liggende rechthoek en route 2 met een gele staande rechthoek.

"Bron": wandelkaart Rund um den See von Bütgenbach van het NGI i.s.m. de Tourismusagentur Ostbelgien en de plaatselijke toeristische diensten.

Start- en eindpunt: bij de kerk van Rocherath-Krinkelt, kruispunt Büllinger Straße – Vierschillingweg, Rocherath-Krinkelt. Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: Rocherath-Krinkelt wordt dagelijks drie tot vier keer per dag bediend door lijn 390 van de TEC Liège-Verviers en op weekdagen ook nog enkele keren door lijn 406.

Aard van de wegen: van vals plat tot matig heuvelachtig; route 1 bestaat volledig uit verharde wegen (waarvan ruim 2 km over de N658) en route 2 bestaat uit ongeveer 2,5 km onverhard pad en grindweg en voor de rest is ook die route volledig verhard.

Indrukken over de route/het landschap:

Route 1: na de verspreide bebouwing van Rocherath-Krinkelt (beide dorpen zijn met elkaar vergroeid en vaak wordt ernaar verwezen met beide namen) volgde een traject tussen weilanden, vaak nog (deels) omzoomd door hagen, met hier en daar wat bomen. Daarna wandelde ik geruime tijd door het bos. In dat bos waren er beekjes en ook open stukken, niet alleen kaalslag maar ook grasland. Waar de combinatie beek – grasland voorkwam, groeiden er (wilde) narcissen die nog niet massaal bloeiden (denk ik), maar het zag er toch al goed geel uit her en der. Na het verlaten van het bos was er weer weiland en geleidelijk aan kwam de bebouwing van Rocherath-Krinkelt weer in beeld.

Route 2: is eigenlijk hetzelfde samen te vatten als route 1. Dus eerst bebouwing, dan weiland, vervolgens bos en nadien weer via de weilanden naar de bebouwde kom. Bijzonder op route 2 was een prachtig pad langs de mooie Jansbach, met redelijk wat narcissen op de oever. En eveneens opmerkelijk was de vallei van de Holzwarche. Ik volgde die maar even, maar daar bloeiden de narcissen al vrij massaal, iets dat al opviel bij de afdaling naar de vallei, je ziet er echt een geel tapijt liggen.

Conclusie:

8/10. Minpunten: veel te veel verharde wegen en het te lange stuk over de N658 op route 1. Pluspunten: afwisseling en rust.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Regen of geen regen … Ik zette mijn paasoffensief in met een wandeling in Haspengouw, meer bepaald met de DagstapperGelinden – Rukkelingen-Loon – Mechelen-Bovelingen – Gelinden, dat is in de gemeenten St.-Truiden en Heers in het zuiden van Limburg.

Gegevens:

Afstand: 20,54 km, volgens mijn bron zou het 19,4 km zijn, dat klopt dus ongeveer.

Bewegwijzerd? Gedeeltelijk met de bekende rood-witte GR-bewegwijzering, gedeeltelijk volgde ik plaatselijke routes en een deel was niet bewegwijzerd.

"Bron": de website van de Groteroutepaden. Daar vind je een korte omschrijving van de route en de GPS-track (voor iedereen gratis te downloaden).

Start- en eindpunt: bij zaal Lindehof vlakbij het kruispunt van Gelinden-Dorp met de Populierenstraat in Gelinden (St.-Truiden). Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: de bushalte die het dichtst bij het vertrek- en eindpunt ligt is Gelinden Gemeentehuis, bediend door belbussen S12 en 734; de halte Gelinden-Dorp (op de Luikersteenweg) ligt op ongeveer een halve kilometer en daar komt ook de reguliere lijn 26, maar dat is eigenlijk niet meer dan een uitgebreide spitslijn.

Aard van de wegen: golvend, maar nooit steil; een mengeling van verharde wegen (vaak de typische smalle betonnen ruilverkavelingswegen die gelukkig erg rustig zijn), halverharde wegen en onverharde wegen en paden.

Indrukken over de route/het landschap:

Buiten mijn vertrek- en aankomstplaats Gelinden, kwam ik nog door twee dorpen met name Mechelen-Bovelingen (twee keer, de eerste keer kort, de tweede keer (te) lang) en Rukkelingen-Loon (vergroeid met Mechelen-Bovelingen). Voor de rest wandelde ik afwisselend tussen fruitplantages (laagstam), boomgaarden (hoogstam) (beide deels in bloei), velden, een enkel weiland, bosjes en zelfs – erg zeldzaam in Haspengouw – door een heus bos, het Hornebos met name. Zeker ook het vermelden waard is natuurgebied Egoven-Overbroek in de buurt van Gelinden. Egoven is een vochtig gebied (beemden) met een aantal waterlopen (waaronder de Herk). Overbroek vond ik prachtig. Het bestaat deels (?) uit kalkgraslanden en ligt tegen en in de vallei van de Herk.

Conclusie:

9/10. Een mooie en afwisselende route. Andere pluspunten: het Hornebos (bos in Haspengouw!) en het prachtige natuurgebied Overbroek. Geen maximumscore wegens de te lange tweede doortocht door Mechelen-Bovelingen en iets te veel verharde weg. Ik vond dat er ook nogal veel afval (sluikstorten/zwerfvuil) te zien was; ik heb dat niet meegerekend maar het is erg storend.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Omdat ik geniet van enkele dagen vrijaf heb ik enkele wandelingen voorbereid. Ik werd wat laat wakker vanmorgen zodat de langere wandelingen en de tochten ver van huis al afvielen en uiteindelijk koos ik voor Promenade n°2 met vertrek (en aankomst) in Florzé (een gehucht van Rouvreux en dat is dan weer een deelgemeente van Sprimont in de provincie Luik).

Gegevens:

Afstand: 13,08 km, dat is inclusief een ommetje door de ruïnes van het Château d'Emblève. Een bron heeft het over 13 km, de andere over 12,8 en dat zou kunnen kloppen.

Bewegwijzerd? Ja, met een gele ruit. De bewegwijzering is heel goed, maar ze begint hier en daar wel wat te verbleken.

"Bron": wandelkaart Sprimont van het NGI i.s.m. de plaatselijke en regionale toeristische diensten en overheden, maar ik haalde eigenlijk mijn inspiratie op de website Hikingdb waar je een korte omschrijving, een kaartje en de GPS-track kan vinden.

Start- en eindpunt: bij de kerk van Florzé, Rue de l'Église 17 in Florzé (Rouvreux, Sprimont). Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: de dichtstbijzijnde bushalte is Florzé Centre en die wordt relatief geregeld (ook in het weekend en op feestdagen) bediend door TEC-lijnen 65 en 727, in de (school)spits aangevuld door lijn 62.

Aard van de wegen: grotendeels heuvelachtig, met enkele stukken vals plat tussendoor; een mengeling van verharde, halfverharde en onverharde wegen en paden.

Indrukken over de route/het landschap:

Het duurde even voor ik de bebouwing van Florzé achter me kon laten. Het zo te zien oudere deel van het dorp mag er wel zijn met zijn natuurstenen huizen; het nieuwere deel is voor een wandelaar niet bepaald boeiend te noemen. Geleidelijk aan maakten de huizen plaats voor weides en bos(jes) en kreeg ik mooie uitzichten over de omgeving. Ik passeerde ook even over de bij de wielerliefhebbers bekende Côte de la Redoute (uit Luik – Bastenaken – Luik). Vanaf daar wandelde ik een hele tijd door en langs de rand van het natuurreservaat Heid des Gattes (waar ik op eerdere wandelingen al eens kwam), gelegen hoog boven de Amblève en Aywaille. Aan de rand van dat gebied lag nog wel een gehucht (waarvan ik nu niet zo direct de naam kan terugvinden), maar voor de rest stapte ik geruime tijd tussen grasland, struiken en bos. Na een afdaling bereikte ik de rand van Aywaille en ging het verder tussen de verspreide bebouwing van het gehucht Emblève met aan de ene kant van de weg tussen de huizen grasland en wat lager de Amblève en aan de andere kant bos en rotsen. Voorbij het kasteel ging het weer (steil klimmend) het bos in en iets verder bereikte ik de ruïnes van het Château d'Emblève waar ik uiteraard even rondstruinde. (Voorzichtig daar, er zijn onafgeschermde diepe afgronden!) Na nog een stuk door het bos kwam ik tussen weilanden en vervolgens in het dorp Rouvreux. Voorbij Rouvreux volgde nog een doortocht tussen de weides, maar al vrij vlug bereikte ik de eerste huizen van Florzé. Er volgde nog een ommetje door het dorpje, tot ik weer bij de kerk uitkwam.

Conclusie:

9/10. Dit is een mooie en afwisselende route met mooie uitzichten. Geen topscore wegens enkele te lange stukken tussen de huizen waarbij vooral de (vermoedelijk) nieuwere delen van de plaatsen Florzé en Rouvreux tegenvielen (de oude delen storen niet echt wegens de authentieke natuurstenen huizen) en ook de lange doortocht tussen de verspreide bebouwing van Emblève is aan de saaie kant. Hou op een deel ook rekening met het verkeerslawaai van de nabije E25.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.

Deze keer koos ik nog eens voor een van de Originele wandelingen in België, met name de route Van Lembeek tot Achter de Bergen in en rond Lembeek.

Gegevens:

Afstand: 19,81 km. Volgens mijn bron zou de route 19 km moeten zijn; vermits ik vertrok en eindigde aan het station i.p.v. op het officiële startpunt, kwam er wel een kleine halve kilometer bij. Verder week ik hier en daar lichtjes af van het traject, waardoor er wat meters bij kwamen (maar niet zo veel). Er gingen – helaas – ook wat meters af: de doortocht door Les Monts in Braine-le-Château viel weg omdat het verboden toegang geworden was; het alternatief is iets korter.

Bewegwijzerd? Nee, maar er zijn wel bewegwijzerde routes (zowel lokale als GR's) die in de routebeschrijving als aanwijzing gebruikt worden.

"Bron": de website Originele wandelingen in België, daar vind je een routebeschrijving, een kaartje en de GPS-track.

Start- en eindpunt: officieel is dat bij de kerk op het Claesplein in Lembeek, maar ik vertrok iets verder bij het station. Bereikbaarheid met het openbaar vervoer: het station van Lembeek wordt door de week twee keer per uur en in het weekend (en feestdagen) een keer per uur bediend door de S2-treinen. Bovendien liggen er in de buurt ook nog bushaltes.

Aard van de wegen: licht tot matig heuvelachtig met tussendoor enkele (zo goed als) vlakke stukken; een afwisseling van verharde, halfverharde en onverharde wegen en paden (veel van die paden zijn zogenaamde voetwegen – smalle doorsteekpaadjes die straten, wijken, dorpen verbinden, helaas wel vaak verhard – en de andere wegen zijn meestal ook rustig (een heel contrast met de nabije snelweg).

Indrukken over de route/het landschap:

Het eerste deel van de route wandelde ik door de bebouwde kom van Lembeek. Daarna is de route een voortdurende afwisseling van landbouwgrond (zowel weilanden als akkers), bosjes (Maasdalbos), verspreide bebouwing (of uitlopers van de bebouwde kom) en het mooie natuurgebied Berendries. Ik kwam ook door een hoek van het bekende Hallerbos waar nu de wilde hyacinten aan het bloeien zijn. Het stuk waar ik door wandelde is dat niet (nog niet of niet meer?) massaal het geval en dat is niet zo overrompeld door dagjesmensen. Na een hele tijd bereikte ik de rand van de bebouwde kom van Braine-le-Château. Daar wandelde ik langs de Hain, kreeg ik zicht op het kasteel en wat verder lag de oude watermolen op de Hain. Voorbij de bebouwing van Braine-le-Château was de route weer vergelijkbaar als voorheen: een afwisseling van bos(jes) (waarvan het Lembeekbos het grootste was), landbouwgrond en verspreide bebouwing. Hier waren er ook mooie uitzichten over de Zennevallei. Na een in een oude Zennearm gelegen natuurgebied bereikte ik opnieuw het Kanaal Brussel-Charleroi en de Zenne. Grotendeels via dezelfde route als in het begin (met uitzondering van een ommetje door het kasteelpark van Lembeek) ging het terug naar het station.

Conclusie:

8/10. Ik heb gemengde gevoelens bij deze tocht. Aan de ene kant is het een afwisselende route met mooie landschappen etc. en vaak leuke kleine paadjes, wat een hele prestatie is zo dicht bij Brussel. Anderzijds gaat het vrij vaak tussen de huizen door en is het verkeerslawaai dikwijls niet veraf.

Een (kleine) selectie uit mijn foto's: klik, klik, klik.